Terug naar de zee!

.
Onze voordeelurenkaart vertelde me gisteren dat ik moest gaan treinen. Één reis was bijna verlopen. Meestal gaan we richting zee en zo ook deze keer. Niet naar Vlissingen maar naar Hoek van Holland. Waarom naar dit uiteinde van Nederland? Begin jaren 50 heb ik op die plek voor 't eerst de zee gezien. Ik herinner me dat de trein vlakbij de zee stopte. Vanaf 't perron, over 'n duin en daar was ze.
Gistermorgen was 't fantastisch weer, dus naar 't station. Eerst naar Rotterdam en vandaar, met 'n sprinter, naar Hoek van Holland. Dit is de eindbestemming, klonk uit de luidspreker. Er was veel veranderd in die 50 jaren. 't Eerste wat me opviel was dat de zee niet meer op dezelfde plaats lag. We moesten nu 45 minuten lopen. Wij, waterbouwkundige Nederlanders, hebben weer 'n stuk van de zee in land veranderd. Gelukkig was 't strand was nog hetzelfde. Ook de meeuwen, de schelpen en de dikke rotsblokken langs de pier. Aan die stenen zit 'n soort handvat, dat was toen in de 50-jaren ook 't geval.